Een onderzoek naar gendergerelateerde hiërarchieën in de opera industrie.

In de wereldbekende opera La Bohème van Giacomo Puccini komt het publiek amper iets te weten over de innerlijke leefwereld van hoofdpersonage Mimì. Ze lijkt net als haar voorgangers en navolgers eerder een metafoor of silhouet. Ook achter de schermen wordt in operahuizen erg gesteund op de inbreng van vrouwen, maar bekleden ze amper leidinggevende posities. In SOLA SOLETTA onderzoekt Maribeth Diggle (VS) deze gendergerelateerde hiërarchieën op zowel maatschappijkritische als poëtische wijze. Ze wordt bijgestaan door componist Ezequiel Menalled (ARG), die traditionele belcanto samenbrengt met hedendaagse zangtechnieken in een gloednieuwe partituur.

---

‘Ze noemen me Mimì, maar mijn naam is Lucia.’ Zo opent een van de beroemdste opera-aria’s aller tijden. Over het hoofdpersonage uit Puccini’s La bohème komen we verder verrassend weinig te weten. Naast haar liefde voor bloemen en voor de dichter Rodolfo ontdekken we amper wie ze is, wat ze wil en waarin ze gelooft. Mimì is een metafoor, het silhouet van een vrouw, zoals vele van haar voorgangers op het operapodium. 

De operawereld drijft op de veelal tragische lotgevallen van vrouwelijke personages, en wordt bevolkt door de geliefde zangeressen die hen belichamen. Achter de schermen, daarentegen, staan vrouwen minder vaak aan het roer. Verrassend… of misschien ook niet? Als vrouwen in opera zelden als sterke leiders worden geportretteerd, zou dat dan mee kunnen verklaren waarom ze zelden de sleutels van een operahuis in handen krijgen? 

Deze en andere vragen over gender en opera verkent de Amerikaanse sopraan en kunstenaar Maribeth Diggle in SOLA SOLETTA. Daarbij omringt ze zich met een eigenzinnige performerscast en met de Argentijnse componist Ezequiel Menalled. Zijn partituur smeedt lyriek, hedendaagse stemtechnieken en live electronics samen tot een een zinnelijk sound design. SOLA SOLETTA belooft een even kritische als poëtische muziektheatercreatie te worden. 

Credits