Harriet

Dit monodrama schetst een portret van de Afro-Amerikaanse vrijheidsstrijdster en voormalige slavin Harriet Tubmann (omstr. 1822-1913). Deze kameropera werd gecomponeerd voor twee stemmen, percussie, viool, gitaar en elektronische instrumenten. In het libretto (Mayra Santos-Febres & Lex Bohlmeijer) vertelt Harriet (gezongen door McFadden) haar levensverhaal aan haar jonge protegé Alice (Naomi Beeldens).

In het eerste bedrijf komen we meer te weten over haar kindertijd als slavin en vertelt ze hoe ze als jong meisje een door geweld veroorzaakte hoofdwonde opliep. De muziek verwijst naar het religieuze visioen dat ze daardoor kreeg en hoe dat haar een uitweg bood. Een ander belangrijk aspect in de opbouw van het drama zijn haar reddingsacties van slavenfamilies en vrienden, die ze kon bevrijden dankzij haar netwerk van antislavernij-activisten dat bekendstond als de Underground Railroad. Onder de naam Moses of her people kwam ze aan het hoofd ervan te staan. Omdat ze zoals de meeste slaven ongeletterd was, gebruikte ze muziek om de voortvluchtigen aanwijzingen te geven. De muziek in het tweede bedrijf verwijst naar de melodieën die gecodeerde boodschappen overbrachten aan de vluchters. Deze melodieën zijn in de dramaturgie van de muziek als een code vervlochten.

Kort nadat ze een woning kocht in New York ging Harriet nog een keer terug naar Maryland en bracht ze een achtjarig zwart meisje met lichte huid mee terug, Margaret genaamd. Het derde bedrijf gaat over de onbeantwoorde vraag of Margaret mogelijk de dochter was van Tubman, omdat ze een ongewoon hechte band hadden. Alice, de jongste dochter van Margaret, bracht heel wat tijd door met Harriet als oude vrouw, die haar verhalen vertelde.

In het vierde bedrijf horen we het verhaal over de strijd die ze tijdens de burgeroorlog voerde, zoals het gevecht bij de rivier Combahee, en hoe ze door John Brown, een militant voorstander van de afschaffing van de slavernij, tot generaal werd benoemd. We komen ook meer te weten over Nelson Davies, een jonge soldaat, die haar tweede man werd.

Het stuk refereert voortdurend aan haar gedachten met o.a. quotes in haar eigen woorden zoals die door verschillende bronnen werden opgetekend, en op het einde van het vierde bedrijf horen we haar boodschap aan president Lincoln.

De epiloog is een boodschap van hoop over haar aanhoudende strijd tegen slavernij en racisme.