La voix humaine

Sopraan Naomi Beeldens brengt een eigen interpretatie van La Voix humaine, van de Franse componist Francis Poulenc (1899-1963) naar een tekst van Jean Cocteau (1889-1963). In deze monoloog in de vorm van een telefoongesprek onderneemt een vrouw een ultieme poging om haar geliefde voor zich terug te winnen. Ze creëert een web van woorden - angstig, verlangend, hysterisch - als vangnet in haar overlevingsstrijd tegen de dreigende leegte. Het geleidelijke besef dat haar minnaar voorgoed voor een ander heeft gekozen drijft haar tot wanhoop, tot de verbinding letterlijk verbroken wordt. De scène is ontworpen als een mindmap waarin rekwisieten en krijtlijnen als de enige tastbare tekens van een verloren relatie overblijven. In een obscure, filmische ruimte lijkt de vrouw haar eigen dood te ensceneren en probeert ze in een eindeloze herhaling haar liefde obsessioneel in leven te houden. Op de achtergrond geeft een danseres gestalte aan de afwezige minnaar. Pianist en componist Jeroen Malaise staat Naomi bij in de interpretatie en uitvoering van Poulencs bijzondere partituur, regisseur Wouter Van Looy coacht haar in haar waanzinnige monoloog.