La voix humaine

In een wanhopig telefoongesprek onderneemt een vrouw een ultieme poging om haar geliefde voor zich terug te winnen. Ze creëert een web van woorden - angstig, verlangend, hysterisch - als vangnet in haar overlevingsstrijd tegen de dreigende leegte. Het geleidelijke besef dat haar minnaar voorgoed voor een ander heeft gekozen drijft haar tot wanhoop, tot de verbinding letterlijk verbroken wordt.

In de enscenering van sopraan Naomi Beeldens en regisseur Wouter Van Looy is de scène een mindmap waarin rekwisieten en krijtlijnen als de enige tastbare tekens van een verloren relatie overblijven. In een obscure, filmische ruimte lijkt de vrouw haar eigen dood te ensceneren en in een eindeloze herhaling haar liefde obsessioneel in leven te houden.

Op de achtergrond geeft een danseres gestalte aan de afwezige minnaar terwijl pianist/componist Jeroen Malaise de partituur van Francis Poulenc op een indrukwekkende manier tot leven brengt.