Muziektheater Transparant

Lang geleden, in het Oude Griekenland, zong de blinde dichter Homeros over de heldendaden van Achilleus. "Zing, godin, over de haat van Achilleus", zo begint zijn Ilias.

Het verhaal vertelt over de oorlog om Troje, ook wel Ilios genoemd. De Grieken vechten tegen de Trojanen omdat een Trojaanse prins de vrouw van een Griekse koning heeft ontvoerd. Dit verhaal van Homeros was bedoeld om gezongen te worden. Wim Henderickx heeft er, voor Vlaamse Opera, HETPALEIS en Muziektheater Transparant, een nieuwe opera voor jongeren van gemaakt. Hij wilde geen sprookje maar een hard stuk, een stuk over oorlog, over vechten en helden. De grootste oorlog is de Trojaanse, de grootste held is Achilleus. Imme Dros heeft zijn verhaal naverteld en laat zien dat er in een oorlog geen winnaars zijn, alleen verliezers.

Liefde en oorlog die twee alleen
helpen ons door verveling heen.

20 jaar Muziektheater Transparant

Een reactie van Jo-An Lauwaert

"Voor Achilleus gaf ik bewegingstraining aan de kinderen van het kinderkoor. Ze waren heel blij met de intense training en aandacht die er aan hen besteed werd. Op een bepaald moment leerde ik hen een ritme aan dat ze met hamertjes op houten paardjes moesten leren slaan. Ik heb zelden kinderen zo verbeten hun best zien doen om een ritme goed te krijgen. Eénmaal alles echt in de plooi viel, was het echt om koude rillingen van te krijgen! Wim Henderickx was ontzettend tevreden, want de bewegingen en het ritme met de paardjes, hadden iets moois toegevoegd aan zijn muziek. En daar was ik als choreografe heel trots op."

"Tijdens de voorbereidingen voor Achilleus kreeg ik ook samen met solisten een training in zwaardvechten. De man die deze training gaf, had iets van Sean Connery. Het was een stevige, iets oudere man met veel charisma en een warme diepe stem. Hij beheerste zijn vak en kon het op een heldere en inspirerende manier overbrengen. Terwijl de solisten verder trainden, leerde ik de kinderen met de houten zwaarden vechten. Een heel avontuur! Aan één van de gevechten, een strakke openingschoreografie, hebben de kinderen uren getraind. De muziek was complex en het kostte tijd om met de vreemde ritmes vertrouwd te geraken. Maar toen we de choreografie uiteindelijk samen met het orkest uittestten, duurde het te lang voor we de bewegingen en de muziek samen op één lijn kregen. Er werd vrij snel beslist om de choreografie af te voeren. Een orkest heeft geen tijd om te wachten als een scène niet meteen goed loopt. Dat was wel even slikken zowel voor de kinderen als voor mij. Dat was een harde les."

Jo-An