Flavio

Flavio, re de'Longobardi, een opera in drie bedrijven van Georg Friedrich Händel. Libretto van Nicola Haym, naar een tekst van Matteo Noris.

Flavio, Koning van Lombardije en Engeland, heeft een jonge beschermeling, Vitige, en twee oudere raadsmannen, Ugone en Lotario. Lotario heeft een dochter, Emilia, die verloofd is met Guido, de zoon van Ugone. Ugone heeft ook een dochter, Teodata, die verliefd is op Vitige, maar die op haar beurt bemind wordt door de koning.

Händel contrasteert de twee paren geliefden zowel inhoudelijk als muzikaal. Teodata en Vitige openen de opera, Emilia en Guido eindigen de opera met een liefdesduet. Emilia en Guido behoren tot de wereld van de heroïsche opera seria. Zij krijgen alle tragische aria's in de opera. Het andere paar heeft veel lichtere muziek. Teodata lijkt op het eerste zicht nogal braaf, maar is ondeugend, vol geestdrift, een soort Poppae. Haar bijna constant plagen van Vitige loopt als een rode draad door de opera. Vitige vraagt haar te pretenderen dat ze van de koning houdt; als ze dat uiteindelijk doet, is het voor Vitige onduidelijk of ze nu liegt of niet.

Flavio zelf is een ontspannen, gezapige monarch en al zijn aria's gaan over liefde - de meeste in een dansmaat -. Hij heeft, in tegenstelling tot vele andere opera-koningen, een geweldig gevoel voor humor. Als hij ontdekt dat Teodata een spelletje met hem heeft gespeeld, is hij toch zo fair om Vitige en Teodata samen te brengen en zorgt hij ervoor dat Ugone Vitige als schoonzoon aanvaardt. De boodschap die Händel duidelijk in deze opera wil steken, is dat komedie en tragedie beiden deel uitmaken van het menselijke leven en dat de afstand tussen die twee niet zo groot is dan we soms denken. Flavio is daarom nog het best te typeren als een anti-heroïsche komedie met een tragische ondertoon.

Credits

• Muzikale leiding • Etienne Siebens
• Regie • James Conway
• Decor • Joanna Parker
• Licht • Simon Corder
• Zang • Deborah York
• Orkest • Chapelle de Lorraine