Eric Sleichim

Eric Sleichim (1958) studeerde aan de conservatoria van Brussel en Luik. In de jaren ’80 richtte hij samen met Thierry De Mey, Peter Vermeersch en Walter Hus de groep ‘Maximalist!’ op, die samen met de eerste producties van Anne Teresa de Keersmaeker en Wim Vandekeybus de internationale podia veroverde.

Als componist-saxofonist verwierf Sleichim internationale faam door de zeer eigenzinnige wijze waarop hij het instrument benadert; hij maakt zowel gebruik van snierpende veertjes, klanken van kleppen, plof- en smakgeluiden als van de tonale kwaliteiten van de saxofoon. Wat traditioneel als bijzaak wordt beschouwd, verheft hij tot hoofdzaak en creëert er, vaak in combinatie met andere kunstvormen, nooit eerder gehoorde klankwerelden mee. Sinds 1988 treedt hij met zijn BL!NDMAN saxofoonkwartet met grote regelmaat op in binnen- en buitenland, waar hij ook workshops geeft gebaseerd op niet-conventionele technieken.

Vanaf 1983 staat de naam Sleichim garant voor zeer eigenzinnige composities voor theaterstukken, choreografieën, performances, films, kunstvideo’s, tentoonstellingen en concerten, die hij in opdracht van zeer diverse organisatoren voornamelijk voor BL!NDMAN schrijft.

Aan het begin van zijn carrière componeert hij ‘Visiting the Sound’ (1985) voor het Festival van Vlaanderen, ‘Chambre d’amis’ (1986) voor koperkwintet, ‘Five Movements for Beuys’ (1988) voor het Festival De Stoute Jaren, in de jaren negentig maakt hij ‘Poortenbos’ (1989) voor saxofoonkwartet, ‘Motus’ (1991) voor gedempt saxofoonkwartet, ‘Verwicklungen/Les Anamorphoses’ (1992) voor Documenta IX, ‘Aleatoric Variations 1 & 2’ (1995-96) gebaseerd op aleatorische elementen en ‘Extra citaten/Ex-citations’ (1996) voor de prestigieuze Victor Horta tentoonstelling.

Onvermoeibaar zoekt Eric Sleichim in zijn werk de confrontatie met andere disciplines. Als jonge componist maakt hij muziek voor theatervoorstellingen van Michael Matthews en Het Onafhankelijk Toneel (1990). Tien jaar later neemt hij die draad opnieuw op en werkt samen met Guy Cassiers op ‘De Sleutel’ (1998) en ‘La Grande Suite’ (2001) voor het Ro theater

Ook met de choreografen Vicente Saez, Meg Stuart, Elisabeth Corbett en Anne Teresa de Keersmaeker werkt Sleichim samen, en aan Jan Fabre levert hij soundscapes en live muziek voor verschillende voorstellingen.

Drie stille films voorziet Sleichim van een originele klankband voor een live begeleiding: de Japanse film ‘Kurutta Ippeiji’ (1926) van Teinosuke Kinugasa, ‘Steamboat Bill Jr.’ van Buster Keaton (1928) en ‘La chute de la Maison Usher’, de stille avant-garde/horror film van Jean Epstein (1928).

Midden jaren negentig legt hij zich voor het eerst toe op multimediale voorstellingen als ‘Momentum’ (1994), ‘Breath’ (1995), ‘Meer’ (1997), ‘Dust makes Damage’ (1998), ‘Anounced Movements’ (2000) en 7’ Tijdelijk Autonome Zones’ waarin hij samenwerkt met kunstenaars als acteur-auteur Josse de Pauw, plastisch kunstenaar Trudo Engels, theatermaker Guy Cassiers, cyberkunstenaar Ulrike Gabriel, het symfonisch orkest van Rijsel en videasten Peter Missotten en Geert Mul, choreografen VA Wölfl en Amanda Miller, schrijver Peter Verhelst en jazzmuzikant Gerry Hemingway.

In zijn speurtocht naar onontgonnen mogelijkheden voor de saxofoon doorkruist Eric Sleichim alle tijdperken, en concentreert zich rond de wisseling naar de 21ste eeuw op de oude muziek. In 1999 bewerkt hij Bachs Koraalpartita’s voor orgel tot een eigenzinnige lezing voor saxofoons, ‘BL!NDMAN plays Bach’ wordt een succesproductie die meermaals door Philippe Herreweghe wordt uitgenodigd. Daaropvolgend arrangeert hij voor Multiple Voice polyfone werken van de 12de tot 17e-eeuw waarin het saxofoonkwartet zichzelf door middel van een delay-systeem vermenigvuldigt tot 36 stemmen en laat hij in ‘Chromatic Variations’ zijn bewerkingen voor de saxen van chromatische motetten polyfoon versmelten met een countertenor. In 2003 werkt hij samen met Paul Van Nevel een concertprogramma uit voor BL!NDMAN en het Huelgas Ensemble.

Elektronica krijgt binnen Sleichims compositie een steeds prominentere plaats. Eigenzinnig gebruik van delay en real- time vervormingen openen alweer een nieuwe dimensie in het klankenspectrum van de saxofoon.

Het nieuwe millennium markeert dan ook een periode van veelvuldige opdrachten voor uitgebreidere bezettingen. In 2001 werkt Sleichim BL!NDMAN ELECTR!C uit, een programma rond elektronische manipulatie van live muziek dat tot stand kwam in nauwe samenwerking met de componisten Heiner Goebbels en Helmut Oehring. Hij schrijft voor BL!NDMAN en het Mondriaan strijkkwartet het elektro-akoestische werk ‘Gestimmtseit’ (2004) en ‘Carnyx’ (2005) voor BL!NDMAN en Ensemble Musiques Nouvelles.

Het is ook in die periode dat Eric Sleichim de muziek maakt voor Jan Fabres video-installatie en performance ‘The Angel of Death’, die sindsdien de wereld rondreist. De appreciatie van beide kunstenaars voor elkaars werk leidt tot de originele tekst die Fabre schrijft voor ‘Men in Tribulation’ (2004), Sleichims eerste operaregie voor het KunstenFestivalDesArts en het HollandFestival. Naar aanleiding van deze samenwerking wordt Eric Sleichim huiscomponist bij Muziektheater Transparant, waarvoor hij een 2de opera ‘Intra-Muros’ voorbereidt rond de figuur van Pasolini, op tekst van Peter Verhelst. Voor Jan Fabre levert Sleichim ook de muziek bij ‘L’histoire des larmes’, de opener van het Festival d’Avignon 2005.

Vanaf 2006 is Sleichim gedurende twee jaar ‘componist in residentie’ in het instituut voor elektroakoestische recherche Le Grame in Lyon. Zij verlenen onder meer hun medewerking aan Sleichims compositie ‘Isotropes’ voor Collegium Vocale en BL!NDMAN voor het Festival de Saintes. In 2007 tenslotte, zal Eric Sleichim de muziek maken voor een grootse Shakespeare-bewerking door Ivo Van Hove voor Toneelgroep Amsterdam.

In 2009 creëerde hij de scores bij de stille films 'Secrets of a Soul' en 'Combat de boxe' en werkte hij voor de Ruhrtriënnale mee met Ivo Van hove en Toneelgroep Amsterdam op 'TEOREMA' van Pasolini. In opdracht van het Transit-festival 09 schreef hij nieuw werk '...Unter den Hämmern' voor Marcus Weiss (sax) en Yukiko Sugawara (piano).
In 2010 heeft hij Kwadratur#2/Transfo, een totaal-event met het voltallige Blindman Collectief, gecreëerd en maakt hij met de Britse componist en dj Matt Wright 'Totem', een voorstelling voor 8 draaitafels en video (Olga Mink, NL). In 2011 maakte Eric Sleichim op vraag van het MAfestival en het KlaraFestival de voorstelling 'Utopia ::47 - a very last Passion', een productie i.s.m. Muziektheater Transparant.