Dirk Roofthooft

Dirk Roofthooft (°1959) studeerde in 1981 af aan de Studio Herman Teirlinck. Hij werkte vanaf dan met toneelregisseurs, choreografen en musici als Jan Fabre, Jan Lauwers/Needcompany, Luk Perceval, Ivo van Hove, Theu Boermans, Jan Ritsema, Josse De Pauw, Peter Vermeersch, Wim Vandekeybus, Ron Vawter (The Wooster Group), Zita Swoon, the London Symphonietta, de jazzlegende Henry Threadgill (opening Salsburger Festspiele ’98) en de operaregisseur Peter Sellars.

Met Guy Cassiers maakte hij Kaspar (Peter Handke) en Tristan (Klaus Mann) begin 1980, Het liegen in ontbinding (1993) en Bezonken rood (2004), een productie die - in verschillende taalversies - nog steeds op het repertoire gehouden wordt. In 2006-2007 speelde hij de hoofdrol in Guy Cassiers’ Mefisto for ever. Hij ontving de Louis d’Or voor zijn rol in die voorstelling. In Guy Cassiers’ opera House of the Sleeping Beauties (2009) speelde Roofthooft de rol van de oude heer Eguchi.

Naast zijn theaterwerk heeft Dirk Roofthooft ook een succesvolle filmcarrière uitgebouwd. Als film- en tv-acteur is hij gekend als Pietje de Leugenaar uit Terug naar Oosterdonk of van Het verdriet van België (1995), een tv-serie van Claude Goretta naar de roman van Hugo Claus. Hij speelde in films met Dominique Deruddere (Hombres Complicados en Hochzeitfeier), Patrice Toye (Rosie) en Pleure pas, Germaine van Alain de Halleux, een film waarvoor Roofthooft voor de tweede maal de Joseph Plateau-prijs voor Beste Acteur kreeg. Hij speelde in Olivetti 82, in Somberman’s Actie (Remco Campert) van Casper Verbrugge, in Anyway the wind blows, een film van Tom Barman (dEUS) en in De zaak Alzheimer, Loft en De Premier van Erik Van Looy. Voor zijn rol in Somberman’s Actie ontving hij de prijs voor Beste Acteur van het jaar in Italië (Pescara). Recent speelde hij in de tv-reeksen De Ronde (2011) en in Clan (2012), waarvoor hij de prijs ontving van Beste acteur op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren 2013, ook in Zuidflank (2014), Chaussée d’amour (2016), De infiltrant (2018) en De bende van Jan de Lichte (2020).

In de zomer van 2006 was Dirk Roofthooft met Jan Fabre eregast op het Theaterfestival van Avignon. Hij speelde er De keizer van het verlies, De Koning van het plagiaat en Je suis sang, alle van Jan Fabre. In maart 2010 kende Jan Fabres Dienaar van de schoonheid - opnieuw een monoloog voor Dirk Roofthooft - zijn première. In de herfst van 2010 creëerde Dirk Roofthooft samen met componist en jazzmuzikant Kris Defoort The Brodsky Concerts, gebaseerd op teksten van Joseph Brodsky. Hij speelde ook in De kunst der vermakelijkheid van auteur en regisseur Jan Lauwers (Needcompany, 2011) en creëerde samen met Coline Struyf voor Théatre National de monoloog Lettre à D. (2015), het jaar waarin hij ook voor het Zeeland Festival samen met Claron McFadden en David Kweksilber Big Band de muziekproduktie Saul speelde in een regie van Dick Hauser. In 2018 speelde hij mee in King Lear van Toneelgroep Maastricht onder een regie van Servé Hermans.

Dirk Roofthooft speelde in RUHE (2008, Transparant), geregisseerd door Josse De Pauw. In maart 2013 maakte hij voor Muziektheater Transparant samen met Diederik De Cock De Waterafsluiter, naar het kortverhaal van Marguerite Duras. Hij acteerde ook in andere Muziektheater Transparantproducties: het door hem geregisseerde Walcott Songs samen met Henry Threadgill en Enoch Arden samen met Eric de Kuyper, Escorial, de bewerking door Josse De Pauw van de eenakter van Michel de Ghelderode (mei 2013), en Van den Vos, een opera geïnspireerd op het episch dierengedicht Van den vos Reynaerde geregisseerd door FC Bergman (december 2013). In 2019 maakte hij samen met beeldend kunstenaar Hans Op De Beeck, Blindman Kwartet en Claron McFadden voor Muziektheater Transparant De Vallei, een apocalyps.

Datzelfde jaar maakte hij met Els Dietvorst en Aurelie Di Marino Memento Mori voor het Kaaitheater.

Dirk Roofthooft won over de jaren heen verschillende film- en toneelprijzen, zowel in binnen- als buitenland. Hij speelt in het Nederlands, Frans, Engels, Spaans en Duits.

Foto: Stefan Van Fleteren